ANG PAG - IBIG ni Emilio Jacinto
Sa lahat ng damdamin ng puso ng tao ay wala nang mahal at dakila na gaya ng pag
- ibig.
Ang
katuwiran, ang katotohanan, ang kabutihan, ang kagandahan, ang may kapal at ang
kapwa tao ay siya lamang mangyayaring maging sanhi ng pag - ibig, siya lamang
ang makapagpapabukal sa loob ng tunay at wagas na pag - ibig. Kung ang
masama at matuwid ay ninanasa rin ng loob, hindi ang pag - ibig ang siyang
tunay na may udyok kundi ang kapalaluan at ang kasakiman
Kung ang pag - ibig ay wala, ang mga bayan ay hindi magtatagal at kara-
karakang mapapawi sa balat ng lupa ang lahat ng pagkakapisan at pagkakaisa, at
ang kabuhayan ay matutulad sa isang dahaon ng kahoy na niluoy ng init at
tinangay ng hanging mabilis..
Ang tunay na pag - ibig ay walang iba kundi yong makakaakay sa
tao sa mga dkilang gawa sukdulang ikawala ng buhay sampu ng kaginhawaan.
Ngunit ang kasakiman at ang katampalasanan ay nag aayo ring pag -
ibig kung minsan, at kung magkagayon na ay libu - libong mararawal na
kapakinabangan ang nakakapalit ng ga - patak na pagkakawanggawa na nagiging
tabing pa man din ng kalupitan at ng masakim na pag - iimbot sa aba ng mga
bulag na isip na nararahuyo sa ganitong pag - ibig.
Ang pag - ibig, wala na kundi ang pag - ibig na tanging binabalungan ng
matatamis na alaala sa nagdaan at nang pag - asa naman sa darating. Sa malawak
na dagat ng ating mga kahirapan at pagkadusta, ang pag - ibig ang siyang
nagiging dahilan lamangkung kaya natin minamahal pa ang buhay.
Kung ang magulang ay walang pag - ibig sa anak, sino ang
magbabatang mag - iiwi sa mga sanggol?At mabubuhay naman kaya ang mga anak sa
sarili lamang nila?Kung ang anak naman kaya ay walang pag - ibig sa magulang,
sino ang magiging alalay sa katandaan? Ang kamatayan ay lalo pang matamis kaysa
buhay na parang matandang nangangatal ang tuhod at nanlalabo ang pagod na mga
mata ay wala nang malingapang mag- aakay at makaaaliw sa kanyang kahinaan.
Ang pagkaawa sa ating mga kapwa na inilugmok ng sawing kapalaran hanggang sa
tayo'y mahikaya't na sila'y bahaginan ng kaunting kaluwagan; ng ating
pagtatanggol sa naaapi hanggang sa isapanganib at damayan natin ang ating
buhay; ang pagkakawanggawa sa lahat kung tunay na umusbong sa puso, alin ang
pinagbubuhatan kundi ang pag - ibig?
Ang tunay na pag - ibig ay walang ibubunga kundi ang tunay na ligaya at
kaginhawahan; kalinpama't sapin - sapin ang dusang pinapasan ng mga bayani, at
ang kanyang buhay ay nalipos ng karukhaan at lungkot, ang dahilan ay sapagkat
hindi ang tunay na pag - ibig ang naghahari kundi ang taksil na pita sa yama't
bulaang karangalan.
Sa aba ng mga bayang hindi pinamamahayan ng wagas at
matinding pag - ibig!
Sa pag - ibig nunukal ang kinakailangang pagdadamayan at
pagkakaisang magbibigay ng di maihahapay na lakas na kailangan sa pagsasanggalang
ng matuwid.
Sa aba ng mga bayang hindi pinamamahayan ng pag - ibig at binubulag ng hamak ng
pagsasarili. Ang masasama'y walang ibang ninanasa kundi ang ganitong kalgayan.
Gumagawa ng dan tungo sa pag aalitan, kaguluhan, pagtataniman at pagpapatayan
sapagkat kinakailangan ng kanilang kasamaan. Ang hangarin nila ay mapagbuklod -
buklod ang mga mamamayan upang kung mahina at dukha dahil sa pag - iiringan,
sila ay makapagpapasasa sa kanilang kahinaan at karupukan.
Oh! sino ang makapagsasalaysay ng mga himalang gawa ng pag - ibig?
Ang pagkakaisa na siya niyang kauna - unahang bunga ay siyang lkas at
kabuhayan, at kung nagkakaisa na't nag iibigan ang lalong malaking hirap ay
magaang pasanin, at ang muling ligaya'y matimyas na malalasap. Kung bakit
nangyayari ang ganito, ay di matataos ng mga pusong hindi nakadarama ng tunay
na pag - ibig.
At upang mapagkilalang magaling na ang pag - ibig ay siyang naging susi at
mutya ng kapayapaan at ligaya, ikaw na bumabasa nito, mapagnanakaw mo kya,
mapagdadayaan o matatampalasan mo kaya ang iyong ina't mga kapatid? Hindi,
sapagkat sila'y iniibig at sa halip ay dadamayan mo ng iyong dugo at sampung
buhay kung sila'y nakikitang inaapi ng iba.
Gayundin naman, kung ang lahat ay mag - iibigan at magpapalagayang tunay na
magkakapatid, mawawala ang lahat ng mga pag - aapihan na nagbibigay ng madlang
pasakit at di - mabatang kapaitan.
Kung ang pag - ibig sa kapwa ay wala, nilulunod ng malabis na pagsasarili ang
magagandang akala. Ipalalagay na may tapat na nais at tatawagin na marurunong
ang mabuting magparaan upang magtamasasa dagta ng iba at ituturing na hangal
yaong marunong dumamay sa kapighatian at pagkaapi ng kanyang mga kapatid.
Maling mga isip at ligaw na loob ang nanambitan sa mga hirap na tao na
inaakalang walang katapusan! Sukat ang matutong magmahal at manariwang muli sa
mga puso ang wagas na pag - ibig sa kapwa at ang tinatawag na bayan ng hinagpis
ay matutulad sa tunay na paraiso.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento